De Noorse pianist Espen Berg heeft al in diverse samenstellingen opnames gemaakt, van solo piano tot spelen in het Trondheim Jazzorkester met Marius Neset, maar het pianotrio blijft zijn grote liefde. Hij werkt al lange tijd in zijn trio met Bárour Reinert Poulsen op contrabas en Simon Olderskog Albertsen op drums. Berg houd ervan om het gehele midden- en het topregister te beheersen, de akkoorden spelen en tegelijkertijd zorgen voor melodische improvisatie, tegenwoordig neig ik ertoe om de akkoorden te spelen met mijn rechterhand en dan de melodie met mijnlinkerhand samen met de bas, dat is niet revolutionair, maar ik wil nieuwe geluiden vinden die iets toevoegen aan de al heldere regenboog die de pianotrio traditie is, aldus Espen in de cd info.

Het eerste nummer op deze cd geeft een totaal verkeerd beeld van hetgeen nog in het verschiet ligt, alle elektronische geluidsmixen zijn absoluut niet aanwezig op de rest van het album en Berg speelt op dit nummer celesta i.p.v. piano, hij stond in de studio en voilà, het nummer ontstond als een groepsimprovisatie nog voor de reguliere opnames. Niet erg handig om dit als entree te gebruiken, het schrikt onnodig luisteraars af of geeft ze een verkeerde impressie, eindig zo nodig de cd hiermee. De cd is ook behoorlijk afwijkend van zijn voorganger “Bolge”, introspectie heeft plaats gemaakt voor improvisatie en uitbundigheid op diverse nummers. De stijl van Berg is eerder evolutionair dan revolutionair, het is een mix van een studie in speel en componeer tradities en zijn eigen avontuurlijke fantasie. Er zit wel een link tussen de manier waarin Duke Ellington in de jaren ‘3o zijn muziek opnam, omdat de tijdsduur van de 78t. platen heel beperkt was, moesten de composities ook heel compact zijn, Ellington maakte dan ook miniatuursuites met duidelijke karaktertrekken en dat valt te vergelijken met het werk op dit album in zoverre dat de tijdsduur van de nummers ligt tussen de 3 en 6 minuten met een onderverdeling 3 of 4 secties erin, alweer zoals Ellington. De stijl van Berg schuurt gevoelsmatig ook wel enigszins aan tegen romantische en impressionistische klassieke muziek, maar dat is puur toeval volgens hem. “People often think I’m deeply into classics, I’ve played some pieces by Ravel and Chopin, but not much more than that”, aldus Berg.

De jazzpianisten die hem hebben beïnvloed, zijn leraar Helge Lien en Christian Wallumrod vanwege de melodieusheid en het open en pure geluid. “Esbjorn Svensson had a very different mood, with dry sound and more beats, which I liked for a while. Keith Jarrett’s freely improvised concerts led me to make my own solo albums. But the biggest influence has probably been Brad Mehldau. I love his ability to improvise on several levels at once, the way he creates contrapuntal melodies”. Bij dat laatste kan ik mij volledig aansluiten, wat betreft vormgeving en het vernuft waarmee de composities in elkaar steken kom je eerder uit bij Mehldau dan bij Svensson, hoewel Berg wel degelijk een eigen stem heeft. De pianotrio traditie is overal aanwezig maar de tempo- en sfeerwisselingen binnen de onderscheiden nummers zorgen ervoor dat het album boeit van begin tot eind, minus het eerste nummer.

Jan van Leersum